ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

. Η αποκωδικοποίηση του τι συμβαίνει στο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να μείνει στα διαφορετικά στοιχεία του χθες ιδωμένα μέσα από τη θετική διάθεση διάθεση μόνο και μόνο επειδή μας απομακρύνουν από τα κακώς κείμενα αλλά θα πρέπει αυτά τα ίδια να αναλυθούν.

Σαν θετικά αθροίζονται το ακομμάτιστο, το πολυσυνθετικό το χωρίς αντιπροσώπους, χωρίς πάτρωνες σημαίες και ξύλινα συνθήματα, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην χρήση των νέων τεχνολογιών σαν το στοιχείο εκείνο που δομεί έστω και τμηματικά ένα νέο επαναστατικό πρότυπο. Όμως τα στοιχεία αυτά που συγκροτούν της ιδιαίτερη δομή της διαμαρτυρίας αυτής είναι και οι φορείς της ίδιας της προβληματικής της, ενώ αποτελούν και την λυδία λίθο για τον έντονο λαϊκίστικο-απολιτικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών.

Δεν θα σταθώ στο ότι το κάλεσμα που αρχικά απηύθυναν και καλούσε τον κόσμο να παρευρεθεί αφήνοντας στο σπίτι την ιδεολογία του, έκφραση που το λιγότερο είναι ατυχής αν όχι και επικίνδυνη για την δημοκρατία και θα σταθώ στο ποια είναι τα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού.

Καταρχήν η πολυσυλλεκτικότητα της κίνηση όχι μόνο δεν είναι θετική, αλλά είναι και κυρίαρχο γνώρισμα κάθε λαϊκιστικής πολιτικής διεργασίας και αυτό γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η ενοποίηση των διαφορετικοτήτων του κοινωνικού πεδίου, στο όνομα ενός απλοποιημένου και κυρίαρχου ανταγωνισμού, ο οποίος αρθρώνεται στα αντιθετικά άκρα ενός ακαθόριστου λαού από τη μία και μιας κυρίαρχης ιδεολογίας η θεσμικής εξουσίας από την άλλη.

Τα βαθιά ετερόκλητα στοιχεία μπορεί να διαχωρίζονται χωρικά και όχι μόνο, στην λεπτομερειακή τους ανάλυση, αλλά δεν παύουν να συνδέονται να υπερκαθορίζονται και εν τέλει ταυτίζονται όντας “αγανακτισμένα”. Η ίδια η λέξη αναδεικνύει την δεύτερη διάσταση του λαϊκισμού την τάση του δηλαδή να παράγει η να καθιστά κενά νοήματος σημαίνοντα. Έτσι το αγανακτισμένος καθίσταται όχι μόνο λέξη στην οποία μπορούν να “παρεισφρήσουν” διάφορες ερμηνείες αλλά και που σε ύστερο στάδιο αρκεί για να εξηγήσει-δικαιολογήσει τα πάντα ενώ σε τελική ανάλυση “περιγράφει”-”εξισώνεται” με τα ίδια τα αιτήματα και του αγώνα.

Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε δογματικοί με την υπεράσπιση της δημοκρατίας χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο όχι μόνο για δικαιολόγηση αλλά και λογική επεξεργασία αντιδημοκρατικών πράξεων.

Αυτός ο ανταγωνισμός των “αγανακτισμένων” με το “σύστημα” και το κυρίαρχο εξουσιαστικό ιδεολογικό μπλοκ είναι που παράγει εσωτερικά, όχι μόνο την αναλυτική σκέψη για του τι συμβαίνει ,αλλά παρέχει και μια απλοϊκή δέσμη λύσεων που ευχαριστεί τους «αγανακτισμένους»όχι μόνο απαλλάσσοντας τους από ευθύνες αλλά και από υποχρεώσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Έτσι η ιαχή “κλέφτες κλέφτες” πέρα από την απλοϊκή ανάλυση για το αίτιο της κρίσης έχει και σαν επακόλουθο την απλοϊκή λύση: να πληρώσουν αυτοί που έχουν, οι οποίοι δεν μπορεί παρά να έχουν κλέψει, για να έχουν.

Άλλη βασική συνιστώσα του λαϊκισμού είναι η απευθείας σχέση ηγέτη μάζας χωρίς θεσμούς διαμεσολάβησης Εδώ μπορεί ακόμα να μην έχουμε ηγέτη και πιθανότατα να μην υπάρξει ποτέ έχουμε όμως μια ξεκάθαρη αντίθεση με τους δημοκρατικούς διαμεσολαβητικούς θεσμούς μεταξύ μαζών και εξουσίας που είναι οι διαφόρων ειδών συλλογικότητες Παρατηρούμε άρνηση για τον ρόλο των κομμάτων αλλά και για τον ρόλο των συνδικάτων. άρνηση η οποία σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο δεν αποκτά χαρακτηριστικά πάλης απέναντι στις κυρίαρχες ελίτ αλλά αντιθέτως τις υποβοηθά σημαντικά δίνοντας τους εκείνο το άλλοθι που “χρειάζονται” για περαιτέρω αυτονόμηση της εξουσίας από τις μάζες. Το κομματικό φαινόμενο στην Ελλάδα και όχι μόνο υποχωρεί ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την συνδικαλιστική πυκνότητα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι άμεσα συσχετισμένα με αρχηγοκεντρικές δομές εξουσίας και ελαχιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου στην πολιτική διαδικασία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα χαίρουν της αποδοχής και προβολής μερίδας των ΜΜΕ που βλέπουν στο βάθος αύξηση της επιρροής τους τόσο πάνω στις μάζες όσο και πάνω στην πολιτική.

Οι λαϊκιστές δεν θέλουν να αναζητήσουν και να αποδώσουν τη κεντρική αιτία της κρίσης, στην ασυδοσία και τη κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού.

Δεν θέλουν να ασκήσουν κριτική και αποσιωπούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική που ηγεμόνευσε και οδήγησε στην ήττα της πολιτικής έναντι του κεφαλαίου.

Δεν θέλουν και αποσιωπούν το ρόλο του ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ των Βρυξελλών, έναντι τη ασυδοσίας των συμμοριών των αγορών. Δεν θέλουν να αποδώσουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές το μνημόνιο , με ένα από τα αποτελέσματα αυτής της αποσιώπησης , να εμφανίζεται το κόμμα της δεξιάς στην Ελλάδα να είναι δήθεν αντιμνημονιακό ,αποκρύβοντας το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του.

Δεν θέλουν να κρίνουν την σοσιαλφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης -παράρτημα κατά περιόδους - μεγάλων μέσων μαζικής εξαπάτησης και εμπορίου φόβου.

Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την ήττα των δυνάμεων της εργασίας στην Ελλάδα από το παρασιτικό κεφάλαιο και τους ελεγχόμενους και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς. Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την αποδόμηση της κυβέρνησης Παπανδρέου από μια ΑΚΡΑΙΦΝΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ συμμαχία που συγκροτείται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών , την ελληνική παρασιτική ολιγαρχία σε διαπλοκή με τα ΜΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΕΛΕΧΗ του ΣΟΣΙΑΛΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ καθώς και τμημάτων του εκσυγχρονιστικού μορφώματος από το ΠΑΣΟΚ

.Ήδη τα μαγειρεμένα γκάλοπ , με τα σενάρια ,για ξωπέταγμα της πολιτικής διακυβέρνησης και την αντικατάσταση της από - προσωπικότητες , τεχνικούς εταιριών , αποκρατικοποιητές , θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού ή από συμμαχικές κυβερνήσεις τύπου 1989

Τέλος για τον ρόλο του διαδικτύου δυο κουβέντες. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικός και αυτό φαίνεται, όμως όταν ο Μουμπάρακ φίμωσε το internet ,τότε ήταν ο αχνός αντίλαλος ,από τα σοκάκια της παρισινής κομμούνας ,που λειτούργησε σαν οδηγός για την αυτοοργάνωση των μαζών.

Νομίζω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομορφιά του να ζεις κάτι την γέννηση της ιδέας για δράση στα πλαίσια μιας συλλογικότητας που είναι ζωντανή