ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες μεγάλο μέρος της αρθογραφίας ,είτε στις εφημερίδες ,είτε στα blogsκαι διαπιστώνω πως ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός δίνεται και αντίστοιχη ερμηνεία των τελευταίων γεγονότων στην πολιτική σκηνή.

Και τι δεν βλέπει κανείς, Ο λαός έφερε τον Βενιζέλο γράφει κάποιος από τον ΔΟΛ

Ο μύχιος πόθος και η επιθυμία του Παπανδρέου ήταν να αποδράσει μέσα από την συγκυβέρνηση γράφει ο Τσίμας.

Ο Παπανδρέου είναι ανίκανος να κυβερνήσει κραυγάζουν οι δεξιοί κονδυλοφόροι και όχι μόνο.

Είναι όμως έτσι? Ας δούμε μερικά πράγματα ,τον Απρίλιο του 2011 η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια Ευρώπη να πιέζει ασφυκτικά, για εθνική συνεννόηση, στα πρότυπα της Πορτογαλίας τουλάχιστον.

Η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο να εντείνεται ,με δεδομένες τις θυσίες του λαού, την αύξηση της ανεργίας ,την αποτυχία στην πάταξη της φοροδιαφυγής, και στην μείωση των εσόδων .

Παράλληλα η αναποφασιστικότητα της ΕΕ ,η μη ύπαρξη σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη ,εμποδίζουν να φανεί φως στο τούνελ για την έξοδο από την κρίση.

Στο εσωτερικό ο Σαμαράς παρουσιάζει μια πρόταση το Ζάππειο 2 την οποία μετά βαΐων και κλάδων πρώτα από όλους η ΕΕ και συγκεκριμένα οι ομοϊδεάτες του ηγέτες την απορρίπτουν. Όμως για τα μαγειρεμένα γκάλοπ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλουν πρώτη την ΝΔ στις δημοσκοπήσεις

.Παράλληλα μέσα στο Πασόκ ακούγονται φωνές των βουλευτών κάτω από την πίεση του κόσμου,και παίζοντας κάποιοι προσωπικά παιχνίδια δημιουργούν καταστάσεις περίεργες.

Ο Παπανδρέου, διαβλέποντας την όλη κατάσταση από καιρό προσπαθεί με κάθε τρόπο να πετύχει την εθνική ενότητα.

Συγκαλεί συμβούλιο αρχηγών 2 φορές ,ανακοινώνει πως προτίθεται να συμπεριλάβει προτάσεις στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα από τις προτάσεις του Σαμαρά αν και υπάρχει διαφωνία για αυτές (εφεδρεία εργαζομένων) .

Προτείνει να προχωρήσουν μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα σε κυβέρνηση συνεργασίας.

Τέλος σε μια πράξη ύψιστης ευθύνης και αλτρουισμού απέναντι στη σωτηρία της χώρας ,προτείνει να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός στην κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να προχωρήσει η εθνική ενότητα και να αντιμετωπιστούν, με κοινό πολιτικό μέτωπο τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Η ΝΔ και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις ,διαβάζοντας την ,όλη κατάσταση με γνώμονα το μικροκομματικό τους συμφέρον ,βλέπουν τις κινήσεις του Παπανδρέου ως αδυναμία να κυβερνήσει.

Ο Σαμαράς λειτουργώντας ως συνδικαλιστής β διαλογής(στα δικά μου φοιτητικά χρόνια ,δεν θα τον χρησιμοποιούσαμε ούτε σαν αφισοκολλητή –σίγουρα θα κολλούσε την αφίσα ανάποδα ) προσπαθεί να επιβάλλει τέτοιους όρους στην πρόταση Παπανδρέου (διάρκεια κυβέρνησης μέχρι το Σεπτέμβριο ,μεταναστευτικό κλπ) ώστε να φανεί ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Φυσικό και επόμενο ο εκλεγμένος πρωθυπουργός να μην συμφωνήσει.

Βλέποντας την όλη κατάσταση με τις παραιτήσεις βουλευτών, και καταλαβαίνοντας που πάει το παιχνίδι (στήριξη ΔΟΛ ,ΜΕGΑ ,στους εκσυγχρονιστές -ξύπνησε το 2008 ξανά,) αποφασίζει να μην πάει σε μια κυβέρνηση τεχνοκρατικού προσανατολισμού, αλλά σε μια πολιτική κυβέρνηση βάζοντας τον Βενιζέλο στο πιο κρίσιμο αυτήν την εποχή υπουργείο οικονομικών, αφαιρώντας έτσι την οποιαδήποτε αντίδραση από την πλευρά των εκσυγχρονιστών στο εσωτερικό του Πασόκ .Αναδεικνύει την ανευθυνότητα του Σαμαρά και ξαναγίνεται ο κύριος παίκτης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Αποδεικνύει έτσι ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, όλα τα υπόλοιπα τα γράφουν όσοι δεν γνωρίζουν τι είναι ο Παπανδρέου

Φαεινές ιδέες...

Αντιγράφοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήθελε ή να φύγουμε από την ΕΟΚ ή να επαναδιαπραγματευτούμε μια «ειδική σχέση» με τις Βρυξέλλες ο Αντωνάκης Σαμαράς επαναλαμβάνει συνεχώς ότι το ζητούμενο όλων πρέπει να είναι η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Και ήταν αυτό ένας από τους κύριους λόγους της... αποτυχίας μιας συναίνεσης για τη σωτηρία του τόπου. Οι άλλοι ήταν οι απίστευτες αξιώσεις να απαρνηθεί το ΠαΣοΚ τα όσα (όχι και τόσο πολλά) πρόλαβε να προωθήσει όπως τον νόμο για τους μετανάστες και να δεχτεί διάφορα άλλες ακροδεξιές αξιώσεις για πολιτικές και πολιτικούς.

Ως προς την καραμέλα της «επαναδιαπραγμάτευσης» ας θυμηθούμε ότι ήδημετά το 1981 όλοι οι εταίροι μας, με πρώτο τον Μιτεράν, αρνήθηκαν κάθε ιδέα επαναδιαπραγμάτευσης της ένταξής μας στην ΕΟΚ με στόχο μια «ειδική σχέση» και προχώρησαν μόνο στα λεγόμενα «μεσογειακά προγράμματα» που χρησιμοποίησαν πρώτα οι Γάλλοι και οι Ιταλοί και μετά οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι. Ιμπεριαλιστική κακία τους; Όχι, απλά θέμα αρχής που δεν αποδέχεται το είπα-ξείπα στις διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις.

Ως προς το Μνημόνιο έγιναν χωρίς τις σαμαρικές σοφιστείες σημαντικές βελτιώσεις με τη μείωση του επιτόκιου του δανεισμού, την παράταση των προθεσμιών αποπληρωμής και της αποδοχής της προοπτικής ενός νέου μεγάλου δανείου. Δηλαδή της αποδοχής της κακής εμπειρίας από την πρώτη περίοδο εφαρμογής του. Μπορεί να γίνουν ίσως και άλλες βελτιώσεις, αλλά, προφανώς, όχι αυτές που ενδιαφέρουν τις πλατείες.

Ο κ.Σαμαράς είδε πρόσφατα όλους τους κοινοτικούς παράγοντες και όλοι του εξήγησαν ότι θέμα επαναδιαπραγμάτευσης δεν συζητούν καν. Και μάλιστα ο Γάλλος πρωθυπουργός κ.Φιγιόν του σύστησε δημόσια να προχωρήσει σε συναινετικές λύσεις και να αποδεχτεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Ο κ,.Σαμαράς είναι πια καμένο χαρτί για την Ευρώπη. Δεν πρέπει να συμπαρασύρει και την Ελλάδα.

Το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης είναι κουφό όταν το θέτει η μία πλευρά και το απορρίπτει η άλλη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε να το γνωρίζει. Είναι μάλιστα σίγουρο ότι το γνωρίζει.

Μολοντούτο δεν πιστεύω την ιταλική πληροφορία σύμφωνα με την οποία εξήγησε στούς συνομιλητές του ότι τα όσα λέει δημοσίως είναι μόνο προπαγανδιστικά και αφορούν το ελληνικό πόπολο. Υπάρχει όμως μία ένδειξη ότι μπορεί και να πιστεύει τελικά τα όσα λέει : σύμφωνα με τον κυριότερο και βαρύγδουπο συνεργάτη του Λαζαρίδη, ναι του έκανε τις συστά σεις που μάθαμε ο κ.Φιγιόν αλλά αυτός, ο Αντωνάκης, του είπε «όχι» όπως ο Μεταξάς είπε «όχι» στον Μουσολίνι. Υποθέτω ότι θα χάρηκε πολύ ο κ.Φιγιόν αν το έμαθε: νά πώς αποκτάς συμμάχους και φίλους.

Όταν μάλιστα τρεις μεγάλες γαλλικές τράπεζες υποβαθμίστηκαν λίγο μετά από τους «αξιολογητές» γιατί έχουν πάντα ελληνικά ομόλογα...
ΒΗΜΑ

ΔΕΝ ΜΕ ΛΕΝΕ...

...πάρτε το αλλιώς...

Δεν με λένε Αλαβάνο, δεν με λένε Αμβρόσιο, δεν με λένε Χατζηνικολάου, Τρέμη, Πρετεντερη, Αναστασιάδη και Τριανταφυλλόπουλο, δεν με λένε Ανθιμο και Κασιμάτη, δεν με λένε Μπέη ή Λαζόπουλο.

Δεν είμαι μητροπολίτης, ακαδημαϊκός, μεγαλοδημοσιογράφος, ιδιοκτήτης ΜΜΕ και εργολάβος του δημοσίου, δεν είμαι αριστερός αρχηγός αριστερού κόμματος με κάποια εκατομμύρια στις τράπεζες.

Δεν είμαι ο εθνικός διασκεδαστής που πληρώθηκα 15.000.000 ευρώ για τα DVD μου από τον Μπόμπολα ώστε να αποκαλώ τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας μου χούντα όταν το απαιτήσουν οι εργολάβοι που με πληρώνουν. Δεν διεκδικώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε αναδρομικά.

Κυρίως όμως δεν παριστάνω τον Ζορό και τον υπερασπιστή των φτωχών με τη σιγουριά που μου δίνουν οι απολαβές μου, εκατομμυρίων ευρώ από κρατικές επιχορηγήσεις, καθηγητικές γνωμοδοτήσεις, αριστερές ή δεξιές δεν έχει σημασία το ίδιο πληρώνονται – οι αριστερές ίσως λίγο περισσότερο, δεν καταδικάζω τους εμπόρους ναρκωτικών κάνοντας παρτυ με κόκα στα κότερα των κολλητών έχοντας μάλιστα το ακαταδίωκτο ως σελεμπριτυ. Δεν σουλατσάρω στις διαδηλώσεις γιατί είναι μόδα ή γιατί φέρνει ψήφους αλλά μόνο όταν νοιώθω την ανάγκαιότητα. Δεν, δεν… χιλιάδες δεν...

Με λένε Αλέκο και ζω εκεί που γεννήθηκα πριν 53 χρόνια, στα Πατήσια. Σήμερα 3 του μήνα στον λογαριασμό μου υπάρχουν 8 ευρώ. Εφτακόσια ευρώ έφυγαν ήδη την 1η σε χρέη. Το ίδιο βιολί κάθε μήνα. Το αυτοκίνητό μου είναι FIAT SEICENTO 900 κυβικών του 2000. Στην ιδιοκτησία μου και μια μηχανή HONDA του 2006. Το ρεύμα δεν έχει πληρωθεί εδώ και καιρό. Δεν ντρέπομαι για όλα αυτά, αντίθετα είμαι υπερήφανος. Γιατί δεν είμαι μαζί με το λαό. ΕΙΜΑΙ λαός.

Δεν είμαι υπέρ ή μαζί με τους αγανακτισμένους πολίτες. ΕΙΜΑΙ αγανακτισμένος πολίτης. Αλλά είμαι πρώτα πολίτης και μετά αγανακτισμένος. Και η σειρά ΕΧΕΙ σημασία. Για όποιον καταλαβαίνει τουλάχιστον.

Όταν λέω ότι είμαι εναντίον των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στην Σερβία ΔΕΝ σουλατσάρω στην Σταδίου πάνω κάτω, ΕΙΜΑΙ μαζί με τους συντρόφους μου στο Βελιγράδι όταν πέφτουν οι βόμβες, όχι πριν, όχι μετά... Και είμαστε εκεί με τη σφραγίδα και τη σημαία του κόμματός μου και του Προέδρου του.
Όταν λέω ότι είμαι αλληλέγγυος με τον Παλαιστινιακό λαό ΕΙΜΑΙ μαζί με τους συντρόφους μου στην Γάζα ΕΝΩ βομβαρδίζεται. Όχι πριν, όχι μετά… Και είμαστε εκεί με τη σφραγίδα και τη σημαία του κόμματός μου και του Προέδρου του.

Όταν λέω ότι είμαι ενάντια στο Τούρκικο βαθύ κράτος δεν γράφω «πατριωτικές» επιστολές σε ιν περιοδικά και στο διαδίκτυο, ΕΙΜΑΙ μαζί με τους συντρόφους μου έξω από τις φυλακές της Κωνσταντινούπολης αλληλέγγυος με τους φυλακισμένους τούρκους αγωνιστές και απεργούς πείνας, με την ΜΙΤ στο κατόπι μας. Και είμαστε εκει με τη σφραγίδα και τη σημαία του κόμματός μου και του Προέδρου του.

Όταν καταδικάζω την κρατική βία και την καταστολή δεν το κάνω στα καφενεία. Το κάνω ως μάρτυρας υπεράσπισης των εξωκοινοβουλευτικών κατηγορούμενων στις αίθουσες δικαστηρίων και στις φυλακές.


Απεργώ ΠΑΝΤΑ όταν το σωματείο μου καλεί σε απεργία ανεξάρτητα απο την πολιτική συγκυρία, απο το χρώμα της κυβέρνησης ή της εργοδοσίας.

Αυτός είμαι εγώ. Καλό ή κακό ΑΥΤΟΣ είμαι!

Και είμαι έτσι γιατί είμαι 35 χρόνια ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι η ιδεολογία μου, η πολιτική μου παιδεία, ο πολιτικός μου πολιτισμός, η πολιτική μου βαρβαρότητα, τα λάθη μου και οι αστοχίες μου.

Στο κόμμα μου ποτέ δεν είπαμε ότι είμαστε η πρωτοπορία της επανάστασης. Κάναμε όμως πολλές φορές και με πολλούς τρόπους όμορφα πράγματα που οδήγησαν την πατρίδα και το λαό και την δημοκρατία μπροστά.

Κοντολογίς, όποια ΚΟΥΦΑΛΑ το ΕΝΝΟΕΙ ότι πρέπει να ΚΑΕΙ το «ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ» να το πει καθαρά. Γιατί νοιώθω την υποχρέωση να είμαι εκεί αυτοπροσώπως. Για να υπερασπιστώ το «μπουρδέλο» με νύχια και με δόντια και όποιο κόστος απέναντι σε όποιον «αγανακτισμένο» ή όχι.

Γιατί ΔΕΝ είμαι πατριώτης ευκαιριακός άρα σέβομαι το αίμα και τις στερήσεις και τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν για να υπάρξει το «μπουρδέλο». Γιατί το κόμμα μου με έμαθε ότι η σημαία της πατρίδας ΔΕΝ είναι σημαία ευκαιρίας ώστε πότε να την καίω μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και πότε να την κραδαίνω δέρνοντας μετανάστες.

Γιατί δεν πιστεύω ότι πρέπει η Αστυνομία να προστατεύει τη Βουλή των Ελλήνων.

Γιατί αν ήμουν γραμματέας του κόμματός μου θα ζητούσα από την αστυνομία να απομακρυνθεί και θα καλούσα τους πολίτες να υπερασπιστούν τη Βουλή και τους βουλευτές. ΟΛΟΥΣ τους βουλευτές, ΟΛΩΝ των κομμάτων.

Όπως θα καλούσα τους πολίτες να υπερασπιστούν το δικαίωμα ΟΛΩΝ των κομμάτων να κάνουν τις συγκεντρώσεις τους όπου θέλουν και όπως θέλουν.

Γιατί η δημοκρατία δεν είναι υπόθεση μόδας, συγκυρίας και εκτόνωσης αυθεντικής ή στημένης. Είναι πράξη καθημερινή και υποχρέωση όλων των πολιτών απέναντι σε όλους τους πολίτες.


Γιατί ξέρω πόσο εύκολα καταργείται η δημοκρατία σε λίγες ώρες και πόσο δύσκολα και με πόσες θυσίες ξαναχτίζεται.

Αυτά προς το παρόν και τα ξαναλέμε.

ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΣΤΑΜΟΥ

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

. Η αποκωδικοποίηση του τι συμβαίνει στο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να μείνει στα διαφορετικά στοιχεία του χθες ιδωμένα μέσα από τη θετική διάθεση διάθεση μόνο και μόνο επειδή μας απομακρύνουν από τα κακώς κείμενα αλλά θα πρέπει αυτά τα ίδια να αναλυθούν.

Σαν θετικά αθροίζονται το ακομμάτιστο, το πολυσυνθετικό το χωρίς αντιπροσώπους, χωρίς πάτρωνες σημαίες και ξύλινα συνθήματα, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην χρήση των νέων τεχνολογιών σαν το στοιχείο εκείνο που δομεί έστω και τμηματικά ένα νέο επαναστατικό πρότυπο. Όμως τα στοιχεία αυτά που συγκροτούν της ιδιαίτερη δομή της διαμαρτυρίας αυτής είναι και οι φορείς της ίδιας της προβληματικής της, ενώ αποτελούν και την λυδία λίθο για τον έντονο λαϊκίστικο-απολιτικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών.

Δεν θα σταθώ στο ότι το κάλεσμα που αρχικά απηύθυναν και καλούσε τον κόσμο να παρευρεθεί αφήνοντας στο σπίτι την ιδεολογία του, έκφραση που το λιγότερο είναι ατυχής αν όχι και επικίνδυνη για την δημοκρατία και θα σταθώ στο ποια είναι τα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού.

Καταρχήν η πολυσυλλεκτικότητα της κίνηση όχι μόνο δεν είναι θετική, αλλά είναι και κυρίαρχο γνώρισμα κάθε λαϊκιστικής πολιτικής διεργασίας και αυτό γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η ενοποίηση των διαφορετικοτήτων του κοινωνικού πεδίου, στο όνομα ενός απλοποιημένου και κυρίαρχου ανταγωνισμού, ο οποίος αρθρώνεται στα αντιθετικά άκρα ενός ακαθόριστου λαού από τη μία και μιας κυρίαρχης ιδεολογίας η θεσμικής εξουσίας από την άλλη.

Τα βαθιά ετερόκλητα στοιχεία μπορεί να διαχωρίζονται χωρικά και όχι μόνο, στην λεπτομερειακή τους ανάλυση, αλλά δεν παύουν να συνδέονται να υπερκαθορίζονται και εν τέλει ταυτίζονται όντας “αγανακτισμένα”. Η ίδια η λέξη αναδεικνύει την δεύτερη διάσταση του λαϊκισμού την τάση του δηλαδή να παράγει η να καθιστά κενά νοήματος σημαίνοντα. Έτσι το αγανακτισμένος καθίσταται όχι μόνο λέξη στην οποία μπορούν να “παρεισφρήσουν” διάφορες ερμηνείες αλλά και που σε ύστερο στάδιο αρκεί για να εξηγήσει-δικαιολογήσει τα πάντα ενώ σε τελική ανάλυση “περιγράφει”-”εξισώνεται” με τα ίδια τα αιτήματα και του αγώνα.

Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε δογματικοί με την υπεράσπιση της δημοκρατίας χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο όχι μόνο για δικαιολόγηση αλλά και λογική επεξεργασία αντιδημοκρατικών πράξεων.

Αυτός ο ανταγωνισμός των “αγανακτισμένων” με το “σύστημα” και το κυρίαρχο εξουσιαστικό ιδεολογικό μπλοκ είναι που παράγει εσωτερικά, όχι μόνο την αναλυτική σκέψη για του τι συμβαίνει ,αλλά παρέχει και μια απλοϊκή δέσμη λύσεων που ευχαριστεί τους «αγανακτισμένους»όχι μόνο απαλλάσσοντας τους από ευθύνες αλλά και από υποχρεώσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Έτσι η ιαχή “κλέφτες κλέφτες” πέρα από την απλοϊκή ανάλυση για το αίτιο της κρίσης έχει και σαν επακόλουθο την απλοϊκή λύση: να πληρώσουν αυτοί που έχουν, οι οποίοι δεν μπορεί παρά να έχουν κλέψει, για να έχουν.

Άλλη βασική συνιστώσα του λαϊκισμού είναι η απευθείας σχέση ηγέτη μάζας χωρίς θεσμούς διαμεσολάβησης Εδώ μπορεί ακόμα να μην έχουμε ηγέτη και πιθανότατα να μην υπάρξει ποτέ έχουμε όμως μια ξεκάθαρη αντίθεση με τους δημοκρατικούς διαμεσολαβητικούς θεσμούς μεταξύ μαζών και εξουσίας που είναι οι διαφόρων ειδών συλλογικότητες Παρατηρούμε άρνηση για τον ρόλο των κομμάτων αλλά και για τον ρόλο των συνδικάτων. άρνηση η οποία σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο δεν αποκτά χαρακτηριστικά πάλης απέναντι στις κυρίαρχες ελίτ αλλά αντιθέτως τις υποβοηθά σημαντικά δίνοντας τους εκείνο το άλλοθι που “χρειάζονται” για περαιτέρω αυτονόμηση της εξουσίας από τις μάζες. Το κομματικό φαινόμενο στην Ελλάδα και όχι μόνο υποχωρεί ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την συνδικαλιστική πυκνότητα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι άμεσα συσχετισμένα με αρχηγοκεντρικές δομές εξουσίας και ελαχιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου στην πολιτική διαδικασία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα χαίρουν της αποδοχής και προβολής μερίδας των ΜΜΕ που βλέπουν στο βάθος αύξηση της επιρροής τους τόσο πάνω στις μάζες όσο και πάνω στην πολιτική.

Οι λαϊκιστές δεν θέλουν να αναζητήσουν και να αποδώσουν τη κεντρική αιτία της κρίσης, στην ασυδοσία και τη κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού.

Δεν θέλουν να ασκήσουν κριτική και αποσιωπούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική που ηγεμόνευσε και οδήγησε στην ήττα της πολιτικής έναντι του κεφαλαίου.

Δεν θέλουν και αποσιωπούν το ρόλο του ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ των Βρυξελλών, έναντι τη ασυδοσίας των συμμοριών των αγορών. Δεν θέλουν να αποδώσουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές το μνημόνιο , με ένα από τα αποτελέσματα αυτής της αποσιώπησης , να εμφανίζεται το κόμμα της δεξιάς στην Ελλάδα να είναι δήθεν αντιμνημονιακό ,αποκρύβοντας το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του.

Δεν θέλουν να κρίνουν την σοσιαλφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης -παράρτημα κατά περιόδους - μεγάλων μέσων μαζικής εξαπάτησης και εμπορίου φόβου.

Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την ήττα των δυνάμεων της εργασίας στην Ελλάδα από το παρασιτικό κεφάλαιο και τους ελεγχόμενους και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς. Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την αποδόμηση της κυβέρνησης Παπανδρέου από μια ΑΚΡΑΙΦΝΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ συμμαχία που συγκροτείται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών , την ελληνική παρασιτική ολιγαρχία σε διαπλοκή με τα ΜΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΕΛΕΧΗ του ΣΟΣΙΑΛΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ καθώς και τμημάτων του εκσυγχρονιστικού μορφώματος από το ΠΑΣΟΚ

.Ήδη τα μαγειρεμένα γκάλοπ , με τα σενάρια ,για ξωπέταγμα της πολιτικής διακυβέρνησης και την αντικατάσταση της από - προσωπικότητες , τεχνικούς εταιριών , αποκρατικοποιητές , θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού ή από συμμαχικές κυβερνήσεις τύπου 1989

Τέλος για τον ρόλο του διαδικτύου δυο κουβέντες. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικός και αυτό φαίνεται, όμως όταν ο Μουμπάρακ φίμωσε το internet ,τότε ήταν ο αχνός αντίλαλος ,από τα σοκάκια της παρισινής κομμούνας ,που λειτούργησε σαν οδηγός για την αυτοοργάνωση των μαζών.

Νομίζω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομορφιά του να ζεις κάτι την γέννηση της ιδέας για δράση στα πλαίσια μιας συλλογικότητας που είναι ζωντανή