Διαβάζω τις τελευταίες μέρες μεγάλο μέρος της αρθογραφίας ,είτε στις εφημερίδες ,είτε στα blogsκαι διαπιστώνω πως ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός δίνεται και αντίστοιχη ερμηνεία των τελευταίων γεγονότων στην πολιτική σκηνή.
Και τι δεν βλέπει κανείς, Ο λαός έφερε τον Βενιζέλο γράφει κάποιος από τον ΔΟΛ
Ο μύχιος πόθος και η επιθυμία του Παπανδρέου ήταν να αποδράσει μέσα από την συγκυβέρνηση γράφει ο Τσίμας.
Ο Παπανδρέου είναι ανίκανος να κυβερνήσει κραυγάζουν οι δεξιοί κονδυλοφόροι και όχι μόνο.
Είναι όμως έτσι? Ας δούμε μερικά πράγματα ,τον Απρίλιο του 2011 η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια Ευρώπη να πιέζει ασφυκτικά, για εθνική συνεννόηση, στα πρότυπα της Πορτογαλίας τουλάχιστον.
Η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο να εντείνεται ,με δεδομένες τις θυσίες του λαού, την αύξηση της ανεργίας ,την αποτυχία στην πάταξη της φοροδιαφυγής, και στην μείωση των εσόδων .
Παράλληλα η αναποφασιστικότητα της ΕΕ ,η μη ύπαρξη σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη ,εμποδίζουν να φανεί φως στο τούνελ για την έξοδο από την κρίση.
Στο εσωτερικό ο Σαμαράς παρουσιάζει μια πρόταση το Ζάππειο 2 την οποία μετά βαΐων και κλάδων πρώτα από όλους η ΕΕ και συγκεκριμένα οι ομοϊδεάτες του ηγέτες την απορρίπτουν. Όμως για τα μαγειρεμένα γκάλοπ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλουν πρώτη την ΝΔ στις δημοσκοπήσεις
.Παράλληλα μέσα στο Πασόκ ακούγονται φωνές των βουλευτών κάτω από την πίεση του κόσμου,και παίζοντας κάποιοι προσωπικά παιχνίδια δημιουργούν καταστάσεις περίεργες.
Ο Παπανδρέου, διαβλέποντας την όλη κατάσταση από καιρό προσπαθεί με κάθε τρόπο να πετύχει την εθνική ενότητα.
Συγκαλεί συμβούλιο αρχηγών 2 φορές ,ανακοινώνει πως προτίθεται να συμπεριλάβει προτάσεις στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα από τις προτάσεις του Σαμαρά αν και υπάρχει διαφωνία για αυτές (εφεδρεία εργαζομένων) .
Προτείνει να προχωρήσουν μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Τέλος σε μια πράξη ύψιστης ευθύνης και αλτρουισμού απέναντι στη σωτηρία της χώρας ,προτείνει να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός στην κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να προχωρήσει η εθνική ενότητα και να αντιμετωπιστούν, με κοινό πολιτικό μέτωπο τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.
Η ΝΔ και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις ,διαβάζοντας την ,όλη κατάσταση με γνώμονα το μικροκομματικό τους συμφέρον ,βλέπουν τις κινήσεις του Παπανδρέου ως αδυναμία να κυβερνήσει.
Ο Σαμαράς λειτουργώντας ως συνδικαλιστής β διαλογής(στα δικά μου φοιτητικά χρόνια ,δεν θα τον χρησιμοποιούσαμε ούτε σαν αφισοκολλητή –σίγουρα θα κολλούσε την αφίσα ανάποδα ) προσπαθεί να επιβάλλει τέτοιους όρους στην πρόταση Παπανδρέου (διάρκεια κυβέρνησης μέχρι το Σεπτέμβριο ,μεταναστευτικό κλπ) ώστε να φανεί ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Φυσικό και επόμενο ο εκλεγμένος πρωθυπουργός να μην συμφωνήσει.
Βλέποντας την όλη κατάσταση με τις παραιτήσεις βουλευτών, και καταλαβαίνοντας που πάει το παιχνίδι (στήριξη ΔΟΛ ,ΜΕGΑ ,στους εκσυγχρονιστές -ξύπνησε το 2008 ξανά,) αποφασίζει να μην πάει σε μια κυβέρνηση τεχνοκρατικού προσανατολισμού, αλλά σε μια πολιτική κυβέρνηση βάζοντας τον Βενιζέλο στο πιο κρίσιμο αυτήν την εποχή υπουργείο οικονομικών, αφαιρώντας έτσι την οποιαδήποτε αντίδραση από την πλευρά των εκσυγχρονιστών στο εσωτερικό του Πασόκ .Αναδεικνύει την ανευθυνότητα του Σαμαρά και ξαναγίνεται ο κύριος παίκτης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Αποδεικνύει έτσι ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, όλα τα υπόλοιπα τα γράφουν όσοι δεν γνωρίζουν τι είναι ο Παπανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου